Küçük bir evde oturan bir aile varmış. Bu aile üç kişiden oluşuyormuş: anne, baba, çocuk. Çocuğun adı Kemal’miş. Annenin adı Leman, babanın adı Kerem’miş. Kemal eşyalarına çok kötü davranıyormuş. Bir gün okula hazırlanırken annesi seslenmiş:
-Kemal! Neredesin oğlum? Kahvaltı hazır.
Kemal:
-Bir dakika, geliyorum!
Sonra yatağında zıplamaya başlamış. Bir ses duymuş:
-Üstümde zıplamayı kes!
Kemal:
-Sen kimsin?
-Ben yatağım. Bak hala zıplıyor!
Bir ses daha duymuş Kemal. Bu ses de şöyle diyormuş:
-Yine mi o? Bıktım artık ondan!
Kemal sormuş:
-Bu ses kime ait?
Yatak:
-O mu? Kardeşim yastığa ait.
Annesi:
-Nerede kaldın oğlum?
Kemal:
-Gitmem lazım. Sonra görüşürüz.
Annesi ve babası yemeklerini bitirip salona geçmişler. Kemal tabağı tam kıracakken bir ses daha duymuş:
-Lütfen yapma!
Kemal tabağa şaşkınlıkla bakmış ve onunla konuşmaya başlamış:
-Sen nasıl konuşuyorsun?
Tabak:
-Senin gibi.
Kemal birkaç eşya ile daha konuşup uslanmış ve sonsuza kadar uslu kalmış.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder