İYİ KALPLİ KUŞ

Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde develer tellal iken pireler berber iken ben anamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken, hayvanlar ormanında hayvanlar mutlu mesut yaşıyorlarmış. Çok ama çok hayvan olduğu için kuraklık yaşanıyormuş. Eee nasıl yaşanmasın sincaplar, aslanlar, kuşlar, fareler, tavşanlar, kaplanlar, zürafalar, tilkiler, kurtlar, ayılar bu sudan içe içe kuraklık olmuş. Orada çok iyi kalpli bir kuş varmış ki, işte bu kuş kendinden büyük bir orman kurtaracakmış. Bir gün orman halkı toplanmış ve ormanlar kralına kuraklığı açık etmişler: “Sayın kralım bir kuraklık oluştu. Buna bir çözüm bulunmazsa hepimiz susuzluktan öleceğiz”. Ormanlar kralı: “Tamam, kuraklığa çözüm bulacağım, söz” demiş ve böylelikle halk da rahatlamış.
Minik kuşun da kulağına ulaşmış. Kuşçuk, annesine sormuş: “Anneciğim şu kuraklık hikayesi doğru mu?” Annesi: “Tabii ki doğru yavrum, bana güvenebilirsin” demiş. Kuşçuk, kuraklığın nedenini bulmaya karar vermiş. Annesiyle konuşmuş: “Annecim ben kuraklığın sebebinin bu olduğuna inanmıyorum. Araştırmaya çıkacağım”. Annesi: “Peki ama çok dikkatli olacaksın”. Kuşçuk: “teşekkür ederim anneciğim” demiş. Hazırlıklar başlamış: sular, ekmekler, dallar, bisküviler, miniminnacık örtü ve yastık.
Sonunda yola çıkılmaya hazırmış. Kuşçuk, ormanda kaldığı sürece bir sürü araştırma yapmış. Tavşanları gözlüyormuş. Evine dönmüş. Tabi ormanda 5 ay kalmış. Tavşanların suçlu olduklarını söylemiş: “Onlar suyumuzu kesip kendilerine saklıyorlar”. Tavşanlar suçlu bulunup ormandan atılmışlar. Böylece herkes yaşamına devam etmiş, küçük kuşu hep kahraman gibi görmüşler.